De gemeente moet zich houden aan haar kerntaken. Dat wil zeggen dat we geen ambitie moeten hebben om de concurrentie aan te gaan met de privésector. We moeten werken aan een sociaal en rechtvaardig welzijnsbeleid, waarin bijvoorbeeld geen plaats is voor huisjesmelkers. Laten we tegelijk stimuli voorzien voor woonzorgcentra in de privé.
Wat we als gemeente wél moeten doen, is de wijkwerkingen opwaarderen en ze ondersteunen, inhoudelijk en financieel. Daar liggen ook kansen voor mobiele dienstverlening aan senioren.
In een vorig bericht over veiligheid braken we al een stevige lans voor de Buurt Informatie Netwerken (BIN). Die moeten we inderdaad promoten en financieel steunen, want zij dragen bij tot meer veiligheid en samenhorigheidsgevoel en dus automatisch ook tot meer welzijn.
Een kwetsbare groep die onze speciale aandacht moet krijgen, zijn de kinderen. Kinderarmoede is een groeiend probleem in Vlaanderen en helaas leven ook in onze gemeente kinderen onder de armoedegrens. Liefst 13 percent van de kinderen tussen o en 3 jaar groeien op in onaanvaardbare omstandigheden.
Wie kinderarmoede zegt, zegt in één adem ook kansarmoede. Het ene werkt het andere in de hand. De trend die we zien bij de 0 tot 3-jarigen zet zich door in de lagere school. Via de sociale dienst van de gemeente en met medewerking van de scholen kunnen we lokaliseren waar en bij wie de noden zitten. Door een hele reeks kleine maatregelen en ingrepen kan het gemeentebestuur positieve effecten creëren voor deze gezinnen.
