Dag Dorpsgenoot! Er is veel gebeurd het afgelopen jaar: bij de gemeenteraadsverkiezingen werd ik verkozen tot gemeenteraadslid voor Lijst van de Burger OVLD. Waarvoor mijn hartelijke dank voor het vertrouwen!
En dus klaar om me de volgende zes jaar met veel overtuiging in te zetten voor onze gemeente. Wees gerust, ik leer in snel tempo de kneepjes van het vak kennen.
Gedurende de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen werd er regelmatig gediscussieerd over het onderwijs in onze gemeente. Meer bepaald over de druk uit Brussel, het tekort aan plaatsen (de cijfers naar 2024 zijn hallucinant). En het feit dat er voor onze kinderen uit de gemeente soms geen plaats is ten koste van anderen.
Iets waar ik me fel tegen verzet, het landelijk karakter moet behouden blijven, en wij moeten, samen met de ons nog andere omliggende gemeenten, niet de oplossing worden van een Brussels probleem.
Er werd me verweten dat ik daar niets kon aan veranderen, het was een Vlaamse bevoegdheid en dus moest er een nieuw decreet ontwikkeld worden en dat kon niet.
En dus de handdoek in de ring gooien? Het is niet aan mij besteed.
En dat bracht me onmiddellijk bij de volgende stap: dan moet je in de Vlaamse regering geraken.
Vandaar dus mijn kandidatuur om, mocht ik als eerste opvolger verkozen geraken, in de arena te treden, en de strijd aan te gaan voor alle scholen in de Vlaamse rand. Graag in samenwerking met alle politici die die mening zijn toegedaan. Er kan en er moet iets aan gedaan worden.
Het M-decreet is nog een stokpaardje van mij, ik word er dagelijks familiaal mee geconfronteerd en zie wat de moeilijkheden zijn. Voor de leerkrachten, voor de zorgbegeleiders, en voor de ouders. Daar moet iets aan gedaan worden. Ofwel doe je dat (en wees gerust, ik moedig het aan) maar dan trek je daar de nodige budgetten voor uit, ofwel zet je een stap terug en dat lijkt me niet de te volgen weg.
Ik ben opvolger, maar ik kan uw stem gebruken, en vraag ze dus nadrukkelijk. Omdat ik uit een branche kom waar oeverloos palaveren niet aan de orde is, maar wel doen. Voort doen. En laat dat nu net de slogan zijn van mijn geliefde partij.
Bob
1ste opvolger Vlaams Parlement
